Ερωτήματα και προβληματισμοί για τη μάχη κατά της ιδιωτικοποίησης του αεροδρομίου || Διονύσης Πολίτης

17/10/2014

ΔΙΟΝΥΣΗΣ ΠΟΛΙΤΗΣ

Η κυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου φεύγει, παρ όλα αυτά πασκίζει να υλοποιήσει όσο το δυνατόν περισσότερες από τις μνημονιακές της δεσμεύσεις. Η επόμενη κυβέρνηση (του ΣΥΡΙΖΑ, ή με κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ) θα δυσκολευτεί τόσο περισσότερο όσο περισσότερα από τα μέτρα που υπαγορεύουν οι τρόικα, Μέρκελ. και ΣΙΑ παρθούν. Για την Κέρκυρα το να μην ιδιωτικοποιηθεί το αεροδρόμιο που διακινεί τη μεγάλη πλειοψηφία των τουριστών, άρα να μπορεί να διατηρηθεί το βασικό αυτό εργαλείο τουριστικής πολιτικής είναι κρίσιμο, και ζωτικής σημασίας. Αυτή η μάχη πρέπει να δοθεί και δίνεται τώρα, σήμερα. Σε αυτήν πρωταγωνιστούν οι νεοεκλεγμένες αρχές της τοπικής αυτοδιοίκησης, Δήμος και Περιφέρεια, ακόμα και σε βάρος -θα έλεγε κάποιος- της ενασχόλησης τους με τα πολλά και συσσωρευμένα τοπικά προβλήματα που κληρονόμησαν.

Είναι σημαντικό ότι στο στόχο αποτροπής της εκχώρησης συμφωνεί η μεγάλη πλειοψηφία των Κερκυραίων. Είναι ακόμα σημαντικότερο ότι συμφωνούν όλοι οι παράγοντες και οι φορείς που εμπλέκονται με τον τουρισμό. Συμφωνούν τέλος τα περισσότερα πολιτικά στελέχη που κατά τα άλλα ανήκουν στα κόμματα που πρωταγωνιστούν στο έγκλημα, την ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ. Αυτό ενισχύει σημαντικά την πιθανότητα ο αγώνας να είναι αποτελεσματικός και να έχει επιτυχία. Με μια φυσικά προϋπόθεση. Να διεξαχθεί έτσι που να εκφράζει την πανκερκυραϊκή αυτή βούληση.

Γίνεται όμως έτσι;

Σοβαρά ερωτηματικά προκαλεί ο τρόπος που μέχρι τώρα οργανώνονται οι εκδηλώσεις, τουλάχιστον δύο βασικές. Η σύσκεψη του εργατικού κέντρου έγινε στην ουσία όχι με πρωτοβουλία των θεσμικών μαζικών φορέων αλλά του βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ. Το ίδιο και η συγκέντρωση της Παρασκευής. Αντί να οργανωθεί από τους μαζικούς φορείς, όπως εξάλλου φάνηκε να αποφασίζει η σύσκεψη στο Εργατικό Κέντρο, οργανώθηκε με τρόπο που να φαίνεται σαν να είναι εκδήλωση του ΣΥΡΙΖΑ. Και φυσικά αντίστοιχη ήταν και η συμμετοχή.

Η δυνατότητα ομόφωνης δράσης του Δημοτικού Συμβουλίου δεν αξιοποιήθηκε μέχρι στιγμής και κάποιοι χειρισμοί (από αδεξιότητα;) απέτρεψαν ή έστω δώσανε πρόσχημα σε κάποιους στο να μην προχωρήσει μέχρις στιγμής μια ενωτική πρωτοβουλία.

Προσωπικά μια τέτοια πρακτική (τύπου ΠΑΜΕ) με ξένισε και μου δημιουργεί σοβαρά ερωτηματικά. Είναι απειρία; είναι το άγχος επανεκλογής μπρος στις επικείμενες εκλογές; είναι κάτι άλλο; Περιμένω μια εξήγηση, αν και φυσικά το βασικό είναι να κοιτάξουμε μπροστά και τα επόμενα βήματα -που πρέπει να σχεδιαστούν προσεκτικά αλλά και αποφασιστικά- να εναρμονίσουν τη δράση με τον πανκερκυραϊκό χαρακτήρα του αγώνα.